تاریخ : یک شنبه 6 مرداد 1392نسل هفتم، نسل پیشرفت بود. صنعت/هنر بازی تقریبا در تمام زمینه ها توانست به بلوغ برسد. بلوغی که بالاخره توانست ارزش و اهمیت بازی، این هنر نوپا را به رخ مخالفانش بکشد. یکی از زمینه هایی که در این نسل توانست به اوج برسد، داستان و روایت داستان بود. هر سال که می گذشت داستان بازی ها جدی تر، حرفه ای تر و پخته تر می شد و بازی سازها به ظرفیت های پنهان و استفاده نشده بازی ها برای کاویدن و بیرون کشیدن عمیق ترین دغدغه های اعماق ذهن خود، بیش از پیش پی می بردند. اما در این مطلب کاری با داستان بازی ها ندارم. می خواهم کمی زوم کنم و تمرکز خود را روی یک بخش خاص بگذارم: شخصیت های زن. زنان در قصه های نسل هفتمی چه نقشی داشتند؟ چه قدر تاثیرگذار بودند؟ در بازی های نسل بعد چه جایگاهی خواهند داشت؟
اصلی در داستان نویسی هست که می گوید: «در نوشتن یک داستان، شخصیت های زن بهترین عامل برای جلو رفتن درام هستند.» زنان پیچیده تر از مردان هستند. بسیار انعطاف پذیرند و ظرفیت های زیادی برای تغییر و تحول دارند. لطافت، اغواگری، تیزبینی، مخفی گری، ظرافت، … تمام این ها صفاتی هستند که یا مختص زنانند یا در زنان نمود بیش تری دارند. به همین دلیل جذابیت یک شخصیت زن به مراتب بیش تر از یک کاراکتر مرد است، البته به شرطی که نویسنده توانایی بیرون کشیدن و خلق درست آن را داشته باشد. همین نکته (توانایی خلق) اتفاقا به چشم اسفندیار بسیاری از قصه ها تبدیل شده است. خلق یک شخصیت مانند راه رفتن بر لبه تیغی است که بر روی پرتگاه کلیشه قرار دارد. یک اشتباه یا کم دقتی از طرف نویسنده می تواند شخصیت داستانش را به اعماق کلیشه بکشاند. به همین دلیل اگر بازی های چند سال اخیر را مرور کنیم؛ می بینیم که شخصیت های زن زیادی در بازی های کامپیوتری وجود دارد، اما آن هایی که جذاب و بکر هستند و در ذهنمان می مانند تعدادشان به زحمت به انگشتان دو دست می رسد. بقیه شخصیت های کلیشه ای هستند که الگوی ده ها بار استعمال شده در موردشان به کار رفته است.
بین میزان قوت یک داستان و پرداخت شخصیت های زن (و مرد) رابطه مستقیمی وجود دارد. در یک بازی هر چه داستان سطحی تر باشد ما شخصیت های کلیشه ای تری می بینیم و برعکس. این یک قانون بدیهی است چرا که داستان یعنی کنش و واکنش شخصیت ها، همان طور که که زندگی هم یعنی کنش و واکنش بین آدم ها. بیاید ردپای این اصل را در بین بازی های این نسل جستجو کنیم: آیا هر بازی که شخصیت های زن کلیشه ای دارد؛ داستان و روایت داستانش هم کلیشه ای است؟ بازی Devil May cry 4 را در نظر بگیرید. DMC اساسا یک بازی گیم پلی محور است. لذت اصلی در لت و پار کردن دشمنان و اعمال کومبوهاست. نمی توان منکر این قضیه شد که سه قسمت اول این سری، داستان خوب و با کمی اغماض جذابی داشتند. اما چیزی که در قسمت چهارم دیدیم یک پسرفت کامل بود. یک داستان سطحی و نوجوان پسند کلیشه با چند دیالوگ مثلا بامزه! چنین ایده و روایتی را بارها شنیده ایم. حال اگر به شخصیت های زن بازی نگاه کنیم می بینیم که همان قانون نانوشته وجود دارد. «کیریه»، «تریش» و «لیدی» از شخصیت های زن مهم این قسمت هستند. مساله بیوگرافی و شناختی که از آن ها داریم نیست، بلکه نکته اصلی نقش و اهمیت آن ها در این قسمت هست. هیچ کدام تاثیر آن چنانی در داستان ندارند و تنها شخصیت های حاشیه ای هستند که به هر دلیلی غیر از روایت داستان وارد کار شده اند. شاید تنها «کیریه» به دلیل ارتباط عاطفی که با «نرو»، قهرمان داستان دارد، حضورش تا حدودی توجیه کننده باشد. هر چند او هم بسیار پرداخت سطحی و کلیشه ای دارد. یک کاراکتر مثبت و عاری از گناه. اما دو شخصیت دیگر را به راحتی می توان از داستان حذف کرد بدون این که اتفاق خاصی رخ دهد! در مورد زن های بازی DMC4، تمرکز اصلی سازندگان بازی بر روی جاذبه های فیزیکی شان بوده است. البته در بازی های زیادی بر روی این بخش تاکید می شود، ولی مساله این جاست که نویسندگان و طراحان باهوش از این ویژگی به عنوان یکی از عوامل جذابیت شخصیت ها استفاده می کنند؛ نه تنها عامل جذابیت!
Resident Evil 4 و ۵ هم دو نمونه خوبی هستند که می توانند آن اصلی را که پاراگراف قبلی اشاره کردم، ثابت کنند. RE4 از نظر داستانی یک سر و گردن بالاتر از قسمت پنجم بود. ایده اصلی داستان، داستانک های فرعی که در طول روایت پدید می آمد، صحنه های سینمایی جذاب و شخصیت های کار شده از جمله عواملی بودند که روایت داستان را متقاعد کننده می کردند. در RE5 هم تلاش شده بود همین مسیرادامه یابد اما چند نکته باعث شد که داستان RE5 ناامید کننده باشد. دیگر خبری از داستانک ها نبود و بازی روایتی سرراست داشت. همان داستان اصلی RE4 به شکلی دیگر تکرار شده بود. نکته این جاست که تنه اصلی داستان قسمت چهارم هم چندان بکر نبود و این شاخ و برگ های اضافی بودند که آن را جذاب می کردند. همان شاخ و برگ ها در قسمت پنجم کنار گذاشته شدند. RE5 به قدری از کمبود مصالح رنج می برد که سازندگان در پایان مجبور شدند «وسکر»، قهرمان اصلی و محبوبشان را با تزریق یک ویروس به هیولای عظیم الجثه ای تبدیل کرده و او را هم وارد کارزار کنند. حال بیایید شخصیت های زن این دو بازی را بررسی کنیم. در هر دو قسمت دو شخصیت مکمل زن وجود دارد. در RE4 «اشلی»، دختر رئیس جمهور و «ایدا»، مامور مخفی. «ایدا» بانوی سرخ پوش مرموز، آرام، کارکشته و باهوشی است که در مرز بین دلبستگی به «لیان» و انجام ماموریتش سرگردان مانده است. نویسندگان باهوش داستان، «اشلی» را دقیقا نقطه مقابل «ایدا» قرار داده اند. هرچه «ایدا» شجاع و باتجربه است برعکس، «اشلی» دست و پا چلفتی و ترسوست. این نکته و این تضاد خودبهخود به اشلی هم هویت می دهد. در RE5 هم دو شخصیت زن مکمل داریم. «شیوا»، دختری بومی و «جیل ولنتاین» معروف. جالب است که هر چیزی که نقطه قوت قسمت قبل بود این جا کنار گذاشته شده است! به جای «اشلی» خام و ناآزموده که در تضاد آشکار با دنیای پیرامونش قرار داشت، این جا «شیوا»یی حضور دارد که مدل زنانه «کریس»، قهرمان داستان است و از نظر مبارزه و مهارت چیزی کم ندارد. به جای «ایدا» هم «جیل» وارد داستان شده. سرگذشت «جیل» و چگونگی پیوستنش به «وسکر» جالب است ولی مساله این جاست که پرداخت چندانی رویش صورت نمی گیرد. کل زمانی که «جیل» در بازی حضور دارد به ۵ دقیقه نمی رسد. تنها چیزی که از او در یادمان می ماند لباس چسبانش است! «شیوا» هم با وجود آن که تمام مدت در کنار «کریس» حضور دارد؛ به ندرت صحبت می کند و چیزی از خودش بروز می دهد. دوباره همان اصل را می بینیم. RE4 که شخصیت های زن کامل تری دارد از داستان قوی تری هم بهره می برد و RE5 برعکس.
تا این جا تنها به کلیشه ها و ضعف های شخصیت های زن اشاره کردم. در بخش بعدی به زن های پرقدرتی که توانستند داستان بازی ها را در نسل هفتم ارتقا بخشند می پردازم.
نظرات شما عزیزان:
:: موضوعات مرتبط: اخبار بازی ها، ،
:: برچسب‌ها: اخبار بازی,
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: